LÚÐR

(gen. -rs), m.

1) trumpet (blása í lúðr);

2) the stand of a hand-mill (þær at lúðri leiddar vóru).

* * *

m., the r radical, [cp. Dan. lur, Shetl. looder-horn], a trumpet, Edda 17; þeir höfðu lúðr ok blésu, Orkn. 300; lát taka lúðra ok lát blása um alla borgina, Sks. 748; blása í lúðr, Fms. iv. 300; þeyta lúðr, Al. 35, Stj. 392; kvóðu við lúðrar, Fms. vi. 16; við hinn síðasta lúðr-þyt, því lúðrinn mun gella, 1 Cor. xv. 52, passim.

COMPDS: lúðrblástr, lúðragangr, lúðrshljóð, lúðrmaðr, lúðrsveinn, lúðraþytr, lúðrþeytari.

B. A flour-bin; þær at lúðri leiddar vóru, Gs. 2; leggjum lúðra, 3; steinar rifna, stökkr lúðr fyrir, þótt lúðr þrumi, Hkv. 2. 2, 3; þat ek fyrst of man er sá inn fróði jötunn | á var lúðr of lagiðr, Vþm. 35 (referring to some ancient lost myth). The word is still preserved in the south-east of Iceland,—hleypr mjölit um kring kvernina út á lúðrinn, Fél. ii. 155 (of the year 1782): poët. the sea is called ey-lúðr, island-flour-bin, Edda (in a verse); see the remarks to amlóði:—the phrase, ganga e-m í lúðr, to fall into one’s bin, metaph. phrase, to fall to one’s lot, Gs. 11.